Pierwsze radzieckie prezerwatywy pojawiły się w latach 50. XX wieku. Wcześniej importowano je z zachodu. Nazwano je "wyrobem nr 2" i produkowano w jednym zakładzie, który oprócz kondomów produkował również maski przeciwgazowe. Dlaczego akurat "wyrób nr 2"? O tym powiemy nieco niżej.

#2. Cieńsze nie dały rady

Na początku produkowano prezerwatywy z cieńszej gumy, ale były tak cienkie, że nagminnie pękały. Z powodu ich nieprzydatności zdecydowano o zastosowaniu grubszej gumy.

#3. Towar deficytowy

"Gumki" sprzedawano wyłącznie w aptekach i szybko znikały z półek, ponieważ klienci kupowali je w dużych ilościach. Nie oznacza to, że radzieccy ludzie tak lubili seks, że robili zapasy. Prezerwatywy trafiały do drugiego obiegu, gdzie były odsprzedawane po wyższej cenie, która wcale nie odstraszała nabywców.

#4. Jaki rozmiar pan sobie życzy?

Można się zastanowić, dlaczego panowie woleli kupować gumki u pośredników niż w aptece? Odpowiedzią są czasy Chruszczowa, kiedy to na rynek wprowadzono prezerwatywy w trzech rozmiarach. Kupując je w aptece należało więc poprosić farmaceutkę o konkretny rozmiar... Najczęściej kupowanym rozmiarem był rozmiar 2, dlatego też w ZSRR zaczęto tak eufemistycznie nazywać prezerwatywy. Słowo "kondom" uważano za nieładne, a dziś określenie kogoś kondomem jest poważną obelgą.

#5. Wschodnie klimaty

Radzieckie gumki były szarego lub pomarańczowego koloru i pakowano je w papier. Oprócz mało romantycznego wyglądu cechował je również zapach gumy. Aby uniknąć sklejania się produktu, prezerwatywy były posypane talkiem. Kolorowe opakowania i napis "testowano elektronicznie" pojawiły się pod koniec lat 80. Zgodnie z legendą radziecka prezerwatywa mogła pomieścić wiadro wody.